As rutas de peregrinación medievais, clave na propagación da peste negra

La peste negra asoló la población europea en la Edad Media

O Camiño de Santiago e a propagación da peste bubónica

As rutas de peregrinación medievais, como o Camiño de Santiago, contibuyeron á propagación da pandemia coñecida como a peste negra en Europa. É unha das conclusións ás que chegou un recente estudo do Centro Superior de Investigacións Científicas no que foron incluídos 1.311 asentamentos de poboación medievais, dos cales 403 formaban parte de vías de peregrinación como a Ruta Xacobea e 2.084 puntos de conexión. Os puntos máis vulnerables das vías comerciais e de peregrinación medievais eran sen dúbida os núcleos de poboación centrais e máis conectados, cun maior tránsito, e onde a terrible praga azoutou con maior forza. Tamén se chegou á conclusión de que as cidades mellor conectadas eran moito máis propensas á repetición de brotes.

Co estudo, que inclúe asentamentos tanto de Europa, como de Asia Central ou o norte de África, simulouse a frecuencia coa que a peste bubónica brotaba nestas cidades máis conectadas nas redes comerciais ou de peregrinación, como o Camiño de Francés. Para iso tivéronse en conta as cifras de mortalidade das que se dispoñen na época do brote desta enfermidade, que tivo lugar no século XIV, aínda que no estudo advírtese que non son rigorosas. Segundo os autores do estudo, este proporciona un método sinxelo para identificar os lugares de maior risco para a propagación de pandemias dentro das redes epidémicas. 

O Camiño de Santiago ocupou un importantísimo lugar en Europa como ruta de peregrinación e rede comercial, con peregrinos de todo o continente desprazados á Península Ibérica para alcanzar Santiago de Compostela. A chegada de numerosos peregrinos axudou a crear unha ampla rede de asentamentos en todo o norte da Península e unha rede de comercio e aloxamentos. A peste negra ou peste bubónica foi unha epidemia mundial que se origió en Asia Central e que se estendeu por toda Europa durante o século XIV, diezmando a poboación do continente en gran medida, nunha pinza do 30 ao 50% da poboación.