As tradicións do Camiño de Santiago son moitas, e esta destaca pola súa solidariedade co resto dos peregrinos
A frecha amarela cunha mámoa de pedras ao seu carón é unha imaxe do máis habitual polo camiño, sexa cal sexa o percorrido que se siga. Porén, agocha un significado que non todos coñecen. De entre todas as tradicións e lendas do Camiño, esta é unha das máis lonxevas. Esta tradición non ten orixe coñecida, pero remóntase a séculos atrás.
As pedras do camiño a Santiago foron colocadas inicialmente coa intención de guiar a outros peregrinos. Deste xeito, informábase a outros viaxeiros do camiño a seguir, antes de que existise a sinalización normalizada. As pedras de cada tramo son un xeito silencioso de crear comunidade, na que os peregrinos non se atopan pero son conscientes de que seguen o legado doutros anteriores.
Estas pedras teñen outra razón de ser, máis espirituais. Deixar unha pedra polo camiño é un símbolo de que o peregrino deixa atrás os seus medos e erros. Simboliza que te libras dunha carga, que abandonas a dor e o arrepentimento que levaches durante os quilómetros anteriores.
Xa sexa para soltar penas ou para sentirse en comunidade con outros peregrinos, este xesto estendeuse por todas as partes do mundo. Cada unha das pedras do camiño son, dun xeito espiritual, as cargas que miles de peregrinos levaron antes ca ti, e que puideron deixar atrás para completar o camiño ata a Catedral de Santiago.
As cruces teñen un significado lixeiramente diferente, non son marca para o resto dos peregrinos. Aínda que non se coñece a súa orixe, ao parecer comezou a facerse como unha forma de honrar a morte dun ser querido. Hai quen segue facéndoo hoxe en día para mostrar respecto e memoria aos seus seres queridos, xa que este símbolo pervive ao longo dos séculos.