Molinaseca

Molina Seca ©Panoramio /Nemio

Visitas recomendadas

A recta final da pronunciada baixada que conduce até Molinaseca xa permite adiviñar a beleza do lugar, con dous templos como referencia e unha bela ponte como símbolo.

Ao chegar ao propio enclave, aínda en costa cara abaixo, o primeiro que atopan os romeus é o santuario da nosa Señora da Quinta Angustia, (finais século XVII), un edificio barroco con cabeceira case metida na montaña e rematado cunha lanterna. Crese que as súas orixes teñen que ver con outra pequena ermida do século XI que había no lugar. As portas da igrexa tiveron que ser protexidas con chapas de ferro porque en tempos pasados devotos e peregrinos levábanas en pequenas achas como reliquia.

O trazado prosegue cara abaixo até chegar á contorna do belo e medieval ponte dos Peregrinos,  un dos poucos peonís do Bierzo. De gran tradición xacobea, con el os romeus salvan o paso do río Miruelo ou Meruelo para desembocar na Rúa Real. De bela factura, algúns estudosos cren que a ponte ten, mesmo, unha orixe romana.

Os camiñantes métense, acto seguido, na propia Rúa Real, auténtica e señorial sirga peregrina, coas súas casas blasonadas de escudos e flores e os seus edificios nobres, como a casa dos Balboa, hoxe convertida en hospedaxe rural. Nesta vía, convertida en arteria principal da localidade, os camiñantes acharán todo tipo de servizos. Na súa proximidade asentábase outrora, aproximadamente no século XIII, o barrio franco, de suma importancia no devir xacobeo.

A rúa Real esténdese desde a ponte até o cruceiro do Santo Cristo, cuxo orixe non parece ser medieval aínda que si ocupa o mesmo lugar que tivo outro anterior. Outro dos motivos que identifican ao núcleo, xunto á ponte, os muíños próximos e a Rúa Real, é a igrexa de San Nicolás, de orixe medieval aínda que o actual templo é neoclásico, do século XVII. Situada sobre un altozano, parece protexer ao pobo. Destacan no seu interior o retablo barroco e unha escultura de Cristo Crucificado.