Pedro Antonio Pena elixe a súa ruta preferida: "para min é o Camiño Primitivo"

A Fonsagrada

Aos seus 79 anos, Pedro Antonio Peña é un dos peregrinos que mellor e máis coñecen o Camiño de Santiago, conseguindo xa 57 compostelas e camiñando xa por todas as rutas. Recentemente puidemos falar por extenso con este hostaleiro xubilado que decideu adicar boa parte da súa vida para percorrer o Camiño de Santiago. "Quedouse cravado en mín", comentounos nun recente artículo, motivo polo que percorreu nada menos que 34.000 kilómetros desde que en 1987 completase o seu primeiro Camiño por etapas.

Contémplano case 30 anos facendo as rutas xacobeas e, por tanto, viu moitas rutas e moitas paraxes de envexable beleza no seu percorrido. Pero, como profesional e experto, ¿cuál é a súa ruta preferida? "Por beleza, por paisaxe, por Camiño e por todo, para min é o Camiño Primitivo. Á vez que o Camiño do Norte, pero sobre todo o Primitivo", confésanos Pedro Antonio. Iso sí, aclara que "empezando en León":

Normalmente cando fago o Primitivo, antes fago os catro días de León a Oviedo, toda a parte de Pajares, é unha marabilla. A min encántame a natureza, os espazos abertos, libres... estar en contacto co campo, coa flora e a fauna. - Pedro Antonio Peña

Pedro Antonio Peña - RAMÓN LEIRO

Nestes anos, ademáis de gozar da experiencia, Pedro Antonio contemplou cómo o Camiño foi cambiando, principalmente en rutas máis coñecidas como o Camiño Francés. Concretamente, nota demasiada comercialización no Camiño de Santiago; "comprendo que teñan que vivir do Camiño, pero converteuse xa nun negocio turístico. Ademáis, cada día, ven máis turigrino...", recoñece este camiñante que leva 30 anos percorrendo as rutas. De feito, confésanos que xa fai 20 anos acuñou nunha entrevista o término "bicigrino", que diferencia do peregrino en bicicleta.

Dixen que xa empezan a verse os bicigrinos, porque para min hai o peregrino que vai en bicicleta e o bicigrino. O bicigrino é un peregrino ao uso. O que vai en bicicleta... eu estiven parado, vendo uns miliarios preciosos que hai na Vía da Prata, románicos, e pasar un grupo de tres ou catro en bicicleta e non pararse. O que vai en bicicleta vai facer kilómetros, e eu penso que ese non vai gozar do Camiño. Ten unha meta e... non todos, claro, pero este foi o caso. - Pedro Antonio Peña

De feito, as anécdotas neste sentido son numerosas para Pedro Antonio. Conta que facendo A Vía da Prata, de Sevilla a Cáceres, un home acercouse mentres camiñaba pola ruta e preguntoulles que se ían a quedar alí, nese caso recomendáballes o seu albergue, facendo o traballo de comercial: "xa ata che saen a buscar ao Camiño. Son cousas que... eses son os cambios que atopo e que chocan". Con todo, para Pedro Antonio non todo é negativo neste sentido, e recoñece que nos últimos anos o Camiño mellorou moito a súa infraestrutura: "polo demáis, pasamos de durmir no chan ao raso, ou de durmir no chan dunha igrexa – pasoume nos primeiros anos do Camiño Francés, a durmir agora nos albergues municipais. ¡Isto é un luxo, é unha marabilla, así hai tanta xente!".

Encoro de Ricobayo

Por suposto, en estes anos non todos foron bos momentos. De feito, algunhas anécdotas son certamente peliagudas, xa que ao principio Pedro Antonio camiñaba totalmente só, aínda que di agora que non o recomenda por seguridade. Admite que nalgunha ocasión chegou a perderse e a preocuparse de forma importante. "Pola Vía da Prata, saíndo de Zamora cara arriba, hai un pantano, o Pantano de Ricobayo. Estaba moi crecido, e as frechas antigamente estaban postas cando baixaba a auga... ahí pintábanas", lembra o peregrino, "perdín as frechas, non as encontrei e paseino mal, porque tireime case dúas horas dando voltas sen saber por dónde ía. Ao ir só angustiaste, e sobre todo o ser a primeira vez que a fixen. Creo que foi no ano 95 ou 96".