Por que se di que "o verdadeiro Camiño comeza coa volta a casa"?

Homenaje al Camino de Santiago

Se algunha vez metíchesche accidentalmente ou a conciencia nunha conversación sobre o Camiño de Santiago, é moi probable que oíses iso de "o verdadeiro Camiño comeza cando o terminas" ou algunha das súas variantes. É algo que se dixo desde sempre, e ao que moita xente non lle dá demasiada consideración, pero o certo é que tras esta afirmación hai moito de certo, algo que só aqueles que se puxeron as botas e camiñaron por unha das etapas que percorren toda a península poden entender. 

Ao que se refire este devandito é á burbulla na que nos introduce o Camiño de Santiago por uns días ou semanas, afastándonos do mundo cotián ao que lle damos tanta importancia e permitíndonos vivir a vida dunha maneira completamente diferente. O Camiño nos irmá case sen querelo cos peregrinos cos que compartimos senda, cos que é moi fácil empatizar e confraternizar, porque todos temos o mesmo obxectivo e as mesmas doenzas e intertidumbres; todos buscamos as cunchas e as frechas amarelas. Durante uns días deixamos o competitivo día a día para abrazar un estilo de vida doutra época, camiñando por paraxes de enorme beleza e gravando na retina amenceres de postal.

De vuelta a la dura realidad

É máis que probable volver a casa ao completar o Camiño de Santiago sentíndonos uns colosos afeitos a sobrepoñernos a calquera reto, curtidos a base de pisadas, por iso a volta faise tan dura. Volver á contorna de sempre, volvendo someternos ás regras habituais é un reto quizais maior que completar as etapas máis duras do Camiño; un destino desolador os primeiros días, unha labazada de realidade que resoa na nosa fazula máis que nunca. Sentirse parte do Camiño á vez produce un inevitablemente medo a volver contaxiarse do día a día, porque as experiencias quedan gravadas e é inevitable comparar.

A sensación ao volver do Camiño é como chegar a casa, abrir o armario e que de súpeto toda a roupa quédeche pequena. Aínda que permítenos recomendarche un bo remedio: reflexiona e aplica os mellores ensinos do que viviches á túa vida diaria para lograr "revalorizala". Que as árbores non che impidan ver o bosque. E por suposto volve cando poidas, sen angustiarche, porque xa sabes que o Camiño sempre che recibirá cos brazos abertos.

¡Bo Camiño!