Sahagún

Sahagún ©Panoramio L. Gila M.

Visitas recomendadas O nacemento desta localidade, fito na ruta xacobea e exemplo da vistosa arquitectura mudéjar, áchase directamente vinculada ao Mosteiro de San Benito. Entre o seu rico patrimonio artístico atesoura catro monumentos declarados Bens de Interese Cultural. Os camiñantes acceden a Sahagún pola Ronda da Estación, deixando a man dereita a praza de touros. Pouco despois xa chegan á Travesía El Arco e á contigua rúa

El Arco onde se sitúa a antiga Igrexa da Trindade, edificio que na actualidade fai as funcións de auditorio, albergue de peregrinos e oficina de turismo municipal. Próxima a ela sitúase a igrexa de San Juan de Sahagún, levantada sobre a casa natal do santo (século XVII), de aparencia similar ao dos edificios de estilo neoclásico colonial. No seu interior destacan, entre outras pezas, unha imaxe do santo atribuída a Gregorio Fernández e unha arqueta coas reliquias dos mártires San Facundo e Primitivo.

O percorrido urbano prosegue entón pola rúa A Herrería e pola longa vía Antonio Nicolás, que atravesa a Praza de Santiago e aproxima aos romeus á zona máis monumental. A man dereita sitúase o Mosteiro das Benedictinas de Santa Cruz que tamén funciona como museo. Fundado no século XVI, nel pódense contemplar unha venerada talla barroca da Virxe vestida de peregrina, grandes obras de ourivaría e unha placa de cheminea inglesa do século XVI, peza única en España.

Na igrexa conventual, e procedentes da antiga abadía benedictina que deu realce ao lugar, exhíbense, ademais, os dous sepulcros que conteñen os restos de Alfonso VIN, gran benefectador do Camiño de Santiago -enterrado por desexo persoal nesta vila- e de catro do seu seis esposas. O horario do museo é, polas mañás, de 10.00 a 12.30 horas, e, polas tardes, de 16.00 a 18.30 horas.

Xunto aos restos da antiga abadía beneditina áchase a igrexa de San Tirso, emblema da localidade grazas á súa fermosa torre de ladrillo de tres corpos e ao xogo de volumes da súa fachada. Levantado na primeira metade do século XII, trátase dun dos mellores exemplos da arquitectura mudéjar.

Pódese visitar de outubro a marzo, de mércores a sábado, de 10.40 a 14.00 e de 15.00 a 17.50 horas e, os domingos, de 10.40 a 14.00 horas. Durante o verán abre de mércores a sábados de 10.15 a 14.00 e de 16.30 a 20.00 horas e, os domingos, de 10.15 a 14.00 horas. Xunto a ela tamén se sitúa a coñecida como Torre do Reloxo-San Mancio, o único que queda en pé da abadía de San Benito. Nela contémplase unha diversidade de estilos -mozárabe, románico e barroco-, froito das reformas realizadas ao longo dos séculos.

Como outro vestixio do que chegou a ser a antiga gran abadía benedictina aínda se conserva o Arco de San Benito, símbolo do poder que atesourou o mosteiro e da súa condición de fundación real. No primeiro corpo existen dous hornacinas coas imaxes dos santos titulares (Facundo e Primitivo). Os peregrinos enfilan acto seguido cara á saída da localidade deixando a man esquerda, aínda que afastado da sirga xacobea, o Santuario da Peregrina, unha igrexa fundada en 1257 da que é titular a talla da Virxe con vestimenta de Peregrina custodiada na actualidade no convento de benedictinas.

Antes de saír do enclave salvan o río Cea pola Ponte Canto, un sólido viario con cinco bóvedas de canón de época medieval mandado construír no ano 1085 por orde de Alfonso VI.