Carrión de los Condes-Terradillos de los Templarios

1 valoracións
11
21
12
Información
Monasterio benedictino de San Zoilo

Monasterio benedictino de San Zoilo

A chaira castelá domina con sobriedade e forza esta etapa que inclúe un dos tramos despoblados más longos do Camiño Francés. Ao longo dos primeiros 17 kilómetros, durante os que escasean os árboles a excepción duns chopos, as prolongadas e inacabables rectas, sen un só pobo, nin fonte, nin sombra é posible que desanimen a más dun peregrino. Convén ir provistos de auga e alimento, así como de visera e protección para combater ao inmisericorde sol estival.

A estepa cerealista non dá tregua e tan só péqueosñvos pobos intermedios, que contan con servizos, dinamizarán o longo camiñar. Desde Calzadilla de Cózaa, guía para os camiñantes durante a Idade Media, un carreiro paralelo á estrada nacional axudará aos peregrinos para avanzar con celeridade. Na meta espera Terradillos dos Templarios, unha localidade onde a lenda sitúao enterramento das galiña dos ovos de ouro.

A etapa (26,1 kilómetros)

Esta etapa, na que os camiñantes se enfrontarán a interminables rectas sen sombra nin lugar onde resgardarse, arrinca a partir dun breve percorrido urbano por Carrión (405,3 kilómetros a Santiago). Atravésanse as rúas San Antonio, onde se sitúa a igrexa de Santiago co seu famoso friso escultórico que mostra o románico en todo o seu esplendor, Esteban Collantes e Piña Blasco e sálvase, a continuación e por unha ponte asfaltada, o propio ríou Carrión.

Chégase entón á contorna do mosteiro benedictino de San Zoilo (século X), de visita obrigada, tanto polos seus elementos románicos e o seu claustro de estilo plateresco como por acoller os sarcófagos dos literarios condes de Carrión. Según o célebre Cantar de Míou Cid os infantes de Carrión, don Diego e don Fernando, casaron coas fillas de Rodrigo Díaz de Vivar. Con todo, después de resultar ofendidos e aparecer a ollos públicos como covardes, deciden vingarse e ultrajar ás súas propias esposas. As fillas do Cid son vexadas, fustigadas, malferidas e abandonadas no robledal de Corpes. O Cid Campeador salva a continuación a afronta.

No mosteiro también pódese visitar o Centro de Estudos e Documentación do Camiño de Santiago, que alberga unha biblioteca con preto de 4.500 volúmenes de temática xacobea. Os peregrinos podrán consultar distintos manuscritos entre os que se acha un facsímil do Códi Calixtino. O peregrino deixa a man esquerda o mosteiro e a man dereita, un mojón co escudo de Galicia.

Avanza entón ata unha rotonda, de certo perigo, aínda que ben señalizada, pola que salva sen beirarrúa a CL-615. A ruta segue de fronte pola avenida de Doantes, nun tramo no que os viaxeiros acharán primeiro unha sede da Cruz Vermella e, posteriormente, unha gasolineira. As frechas situadas nas señales os guían ata unha intersección coa N-120, que se cruza sen paso de peóns para continuar de novo cara adiante pola PR-2411, estrada local de pouco tráfico que conduce ata Villotilla.

O peregrino deberá seguir durante más de 3 kilómetros pola marxe esquerda do asfalto e sen arcén acompañado da dura estepa e de áreas de regadeíou. O trazado intercala tramos de diferente anchura, aínda que sempre de fácil tránsito, e mesmo por momentos a estrada é de dobre sentido. Sálvase un arroio e chégase entón aos terreos onde antañou se situaba a abadeía de Benevívere (do bo vivir) (21,6 kilómetros a Terradillos). Na actualidade tan só quedan en pé unhas ruínas deste templo do século XII, non intuídas desde o propio itinerario.

Pola Vía Aquitania

Tras salvar por asfalto o arroio Perionda, a vía abandona a estrada e penétrase durante os seguintes 12 kilómetros pola Vía Aquitania, calzada romana que enlazaba Bordeus con Astorga e que a ruta xacobea aún pisa no seu trazado orixinal. Sobre un firme de terra e pequeñvos cantos rodados, e escoltados en ocasións por unha fileira de árboles que non achegan sombra, os camiñantes avanzan de forma monótona tendo como referencia visual a 500 metros cara á dereita a autovía Camiño de Santiago.

Neste itinerario rectilíneo os romeus deberán facer fronte á inexistencia de sombras e á carencia de fontes con auga potable, polo que se aconsella tomarse a marcha con certa calma e sen présa. Avánzase por un área que na Idade Media acogió dous importantes hospitais de peregrinos, dos que non quedan restos, e que debían supoñer un auténtico oasis no medio do deserto.

O primeiro que se atopaban os camiñantes era o chamado Hospital de Santa María de la Fuente, Hospitalejo ou Hospital de Don García, fundado no século XII. Un posterior coñécese como Hospital Branco. Después de 4 kilómetros e medio de percorrido por esta vía, e tras un cruzar unha canle, chégase ao área recreativa Fonte do Hospitalejo, que convida a facer un alto aos peregrinos, a pesar de contar con bancos sen sombra e de non dispoñer de fonte.

No seu continuo avance atravesan un cruzamento coa estrada local que conduce ata Bustillo para continuar de novo de fronte. Xusto antes desta intersección (16,4 kilómetros a Terradillos), e únicamente en tempada alta, é posible que os peregrinos poidan tomar algo nun bar improvisado.

No novo tramo de vía romana mantéñense as prolongadas e interminables rectas e a soidade cerealista. Tan só unha aciñeira que os romeus acharán a man esquerda podrá servir como punto de referencia. Tras unha époucas de fortes choivas é posible que este camiño apareza, además, encharcado debido ao chan arcilloso.

Pola Cañada Real

Ao redor de 2 kilómetros después, os camiñantes alcanzan a Área recreativa Cañada Real Leonesa, onde un indicador advirte que este lugar serve de paso para os pastores trashumantes no seu percorrido desde os pastos de verán da provincia de Lleón aos de inverno das comunidades de Estremadura e Andalucía. Esta área de descanso inclúe mesas ao aire libre, un asento para cuberto e un bañou.

Acompañado de chopos, o peregrino continúa entón por un tramo de suaves ascensos e descensos que o conducen ata as inmediacións do primeiro alto da etapa, Calzadilla de Cózaa (9,3 kilómetros a Terradillos), localidade que permanece oculta ata o último momento para desesperación do impaciente romeu. Déixase a man dereita unha igrexa e unha palleira e descéndese con celeridade por unha costa ata esta pequeña población, que recibe aos viaxeiros cun importante albergue levantado sobre unha nave cunha refrescante máquina de bebidas fose e unha salvadora piscina no seu interior.

O percorrido rodea o núcleo pola súa man esquerda e excede a súa único restaurante, o Hostal Camiño Real, para avanzar, a partir dunha boa señalización sobre casas e postes, cara ao final. Chégase entón a unha intersección coa N-120, un desvíou que os camiñantes deberán tomar á dereita para salvar, sobre asfalto, o ríou Coza.

Proseguen a continuación por unha pista paralela á nacional pola súa marxe esquerda que os aproxima ás ruínas do antigo Hospital do Gran Caballero ou de Santa María de as Tendas. Os oríxenes deste enclave remóntanse ao século XII, cando a Orde de Santiago fundó no lugar un hospital para peregrinos, xerme do mosteiro.

A hospedaxe, que estivo en funcionamento ata o século XIX, tivo gran predicamento na ruta xacobea polas súas riquezas e tamañou e por facilitarse en él unha xenerosa ración de pan, vino e queixo. Foi durante moitos añvos parada obrigatoria para os romeus francos. O gran retablo renacentista da súa igrexa (século XVI) pódese admirar na actualidade na igrexa de San Martín, na veciña Calzadilla.

Terradillos de los Templarios

Terradillos de los Templarios

Lédigos: Terradillos dos Templarios á vista

A ruta volve ao asfalto durante un mínimo tramo e regresa a continuación a ese carreiro estreito e de terra, que discorre en paralelo á nacional. Tras un suave ascenso e posterior descenso, e á altura dun área recreativa, o Camiño bifúrcase en dúas variantes. Os peregrinos ou ben poden continuar en paralelo á nacional ata alcanzar a entrada a Lédigos, localidade á que acceden tras cruzar a estrada e seguir por un desvíou á dereita, ou ben poden atravesar xunto ao área de descanso o asfalto e enfilar unha pista que se afasta da N-120 e que 200 metros después vira á esquerda e achégase ao enclave pola súa banda más elevada, onde se sitúá igrexa parroquial. 

Calquera das dúas alternativas é sinxela e non reviste problema nin desnivel ningún. Tampouco leva diferenzas en canto á quilometraxe. En Lédigos (3 kilómetros a Terradillos) unha das visitas de referencia é o templo xa mencionado, dedicado ao apóstol Santiago e situado nun altozano desde o que xa se divisa Terradillos dos Templarios, fin de etapa.

Algúns historiadores apuntan que é a única igrexa da ruta na que existen representacións das tres imáxenes de Santiago: peregrino, apóstol e matamoros. O pequeñou núcleo, que ata o século XVIII contaba cunha hospedaxe de peregrinos, dispón na actualidade dun albergue privado con bar, un refuxio para más dun camiñante que a estas alturas xa estará sediento. A ruta cruza o enclave e despídese  a través dunha rúa que discorre en paralelo á N-120 pola súa marxe dereita.

O carreiro, estreito nun primeiro momento, se anchea a medida que avanza por detrás dun gran parque público, que conta con instalacións deportivas, unha fonte, bancos e randeeiras. Ao final do mesmo, a vía xacobea volve cruzar a nacional cara á súa marxe esquerda para afrontar os últimos kilómetros por un carreiro de fácil tránsito, de terra con pedras incrustadas. Tan só regresará ao asfalto durante o mínimo tramo que salva por estrada o río Coza.

Pouco después, xa se divisa a man esquerda a gran extensión que ocupa o albergue privado Os Templarios, situado 200 metros antes do inicio do municipio e cuxa piscina seducirá a más dun sufocado peregrino. Se se prefire continuar ata o enclave, fin da etapa, os peregrinos deberán proseguir camiño e penetrarse por un desvío á esquerda que os conducirá ata a rúa Saldaña.

O Amorne e a galiña dos ovos de ouro

O nome de Terradillos dos Templarios, coas súas vivendas de ladrillo e adobe, fai mención a este «lugar de pequeñvos teitos de terra ou terrazas». De feito, o pobo se sitúa en un sinxelo promontorio que levanta as primeiras casas. Con todo, se por algo se coñece hoxe este núcleo é polo seu relación co Amorne, xa que foi territorio xurisdicional desta orde.

O Amorne foi unha das más famosas órdenes militares cristiás. Fundada en 1118, tras a primeira Cruzada, por nove cabaleiros franceses liderados por Hugo de Payens, o seu propósito orixinal era o de protexer a vida dos cristiáns que peregrinaban a Jerusalén tras a súa conquista. Como gardiáns dos lugares santos, os templarios también estenderon ese labor de custodia ao Camiño de Santiago.

No século XII había en cércanías de Terradillos un hostal de peregrinos (hoxe derruido) que levaba o nome de San Juan e que era protexido polos cabaleiros do Amorne. A lenda apunta que también foi neste lugar onde os últimos templarios enterraron á famosa galiña dos ovos de ouro. Os veciños situaron tradicionalmente no Alto Torbosillo o emprazamento onde se esconde o prezado animal. Este cerro pódese contemplar se o peregrino, no seu camiñar, bota a vista cara á dereita.

Este é un tema recorrente nos enclaves ocupados polos templarios. De feito, Viana, na mesma vía milenaria, é outro dos lugares onde también suponse que está enterrada a galiña. Todo iso débese ao enriquecemento da orde, que daba pábulo a que os veciños destes núcleos tecesen distintos tipos de lendas que o explicasen. Había outras teorías que os hacían dominadores da arte da alquimia e, por tanto, fabricantes de cantidades inxentes de ouro. O certo é que a galiña está asociada desde tempos inmemoriais co prezado metal.

En Terradillos unha das lendas estendidas fala de que antañou había en a localidade unha parroquia, a de San Esteban (na actualidade non conservada), cuxo párroco levaba cada añou a Santiago un ovo de ouro. Ata que un día, o cabido compostelán lle explicó que non querían un só ovo, que querían a galiña enteira. Para que non lla puidese levar, os integrantes do amorne enterrárona na contorna, no alto de Torbosillo.

En bicicleta

Os ciclistas non se atoparán con más inimigos que o sol e a falta de refuxio. Convén saír ben cargados de auga.

Ruta relacionada
Localización
Mapa de la etapa
Localidades relacionadas
Perfil etapa
La Voz de Galicia La Voz de Asturias

Puntos de interese

Localidades | Albergues | Aloxamentos | Restaurantes | Guarnicionerías | Médicos | Puntos de interese | Talleres de bicicletas

Contactar | Politica de privacidade | Política de Cookies | | Aviso Legal | Autoría | Mapa Web | Consentimiento

© Copyright LA VOZ DE GALICIA S.A. Polígono de Sabón, Arteixo, A Coruña (ESPAÑA) Inscrita no Rexistro Mercantil da Coruña no Tomo 2438 do Arquivo, Sección Xeral, aos folios 91 e seguintes, folla C-2141. CIF: A-15000649

Desenvolto e administrado por Hyliacom