El Capricho de Gaudí

El Capricho de Gaudí - Triplecaña Wikicommons

O Capricho de destaca polo seu estilo oriental e polos acabados que definiron a Gaudí

A uns 55 quilómetros de Santander atópase Comillas, un municipio que limita ao norte co mar Cantábrico e que cada ano atravesan miles de peregrinos na súa procura de terras compostelás no Camiño de Santiago. A vila distínguese por contar cun gran número de edificios barrocos e medievais, pero tamén por ser un dos poucos lugares fóra de Cataluña onde interviñeron artistas modernistas como  Gaudí.  

A Villa Quijano, máis comunmente coñecida como O Capricho, ademais de ser un edificio único ao que arquitectura refírese, tamén é un monumento de gran relevancia internacional. Trátase dunha das primeiras construcións de gusto oriental deseñada por Antoni  Gaudí baixo a dirección das obras do arquitecto español Cristóbal  Cascante Colom. Construíuse entre 1883 e 1885 por encargo de Máximo Díaz de Quijano, resultando nunha obra excepcional de gran interese cultural. 

O Capricho de  Gaudí en Comillas destaca por ser un edificio de estilo oriental inspirado nas correntes artísticas do próximo e afastado oriente, así como a arte  mudéjar e  nazarí. O monumento defínese por unha planta alongada de tres niveles e unha torre  cilíndrica en forma de  alminar persa. Con todo, unha das características que máis chaman a atención desta gran obra arquitectónica é o uso da decoración e acabados que tanto definiron ao máximo representante do modernismo catalán. 

Capricho de Gaudí | Xurxoe5 de Wikimedia Commons

Gaudí revestiu a Villa Quijano con azulexos de cerámica, ladrillo e tella, materiais que ofrecen como resultado unha variedade cromática moi distintiva e rechamante. A primeira vista as cores que máis destacan son a verde carruaxe e as diferentes tonalidades de vermello, todo iso grazas aos capiteis decorados con paxaros e follas de palmeira anana.

Con Gaudí á cabeza e encargada por Máximo Díaz de Quijano, falamos dunha das poucas obras que o artista levou fóra de Cataluña. Nela podemos atopar a etapa máis oriental de Gaudí, con claras tinguiduras de estilos como o xaponés, o indio ou o persa; deixando tamén constancia da arte islámico. Unha mostra diso atopámola nos arcos, cartelas ou remates, así como os azulexos cerámicos que protagonizan o edificio. 

Por desgraza e a pesar da súa espectacularidade, o edificio foi abandonado tras a Guerra Civil. Aínda que en 1969 foi declarado Ben de Interese Cultural, non foi ata 1977 cando a última descendente da familia Díaz de Quijano decidiu vendelo. O comprador, Antonio Díaz, encargaríase unha década despois de restauralo. 

Desde entón o edificio recibiu varios usos. Tras a restauración a cargo do novo dono, converteríase nun impoñente restaurante. Pouco tempo despois, en 1992, a empresa xaponesa Mido Development faríase cargo de Capricho de Gaudí. Non sería ata 2009 cando o edificio pasaría a converterse, ata o día de hoxe, nun museo.