Arzúa-Pedrouzo

Peregrinos en Arzúa / Fotografía de Paco Rodríguez

Etapa cómoda. A quilometraxe é moi alcanzable e o perfil é suave. Un dos poucos inconvenientes que pode atoparse o peregrino é que deberá cruzar varias veces a N-547 sen a axuda de pasos de peóns. Todas na segunda metade da etapa. Nesta xornada o camiñante avanza por tranquilas pistas forestais enlazando pequeñas aldeas.

A dispersión das vivendas é tal que nalgúns tramos é complicado saber cando acaba unha e empeza a seguinte. A maioría de os peregrinos prefiren facer noite no núcleo de Pedrouzo, que conta con todos os servizos e atópase a tiro de pedra de Santiago.

Os que optan por evitar aglomeracións teñen a posibilidade de pernoitar en Santa Irene, moi próximo a Pedrouzo. Algúns peregrinos que parten de Arzúa escollen tirar ata o Monte do Gozo e durmir ás portas de Santiago para chegar con tranquilidade á misa do peregrino.

A etapa (18 kilómetros)

A saída de Arzúa (39 kilómetros a Santiago) realízase costa abaixo a través dun chan empedrado. Nunha especie de rotonda rural tómase a pista da esquerda e o firme transfórmase en grava miúda. O peregrino deixa atrás a fonte dos Franceses, unha reconstrucción da orixinal que, según os veciños más antigos da zona, respecta moi pouco á primeira.

En breve chégase ás Barrosas, unha zona que, como o seu nome indica, se embarra con moita facilidade cando chove. Terreo moi brando. Neste sitio atópase a capela de San Lázaro e, aos pés do Camiño, un monumento en honra ao párroco Ramón Pazos Seaje, Moncho. En ascenso, o peregrino atópase ante unha bifurcación gobernada por unha vivenda amarela.

Un mojón indica que o rumbo segue pola esquerda. Por unha pista a través dun bosque accédese a Ou Raido, zona también moi húmeda. Tras unha breve subida, regrésase ao asfalto da aldea de Preguntoñou, onde se atopa a ermida de San Paio. O peregrino salva a estrada nacional a través dun túnel.

Os prados, repletos de vacas, dominan a paisaxe ata a chegada á Peroxa, punto desde o que o peregrino inicia un novo descenso ata o regato Ladrón. Ao deixar atrás unha placa conmemorativa ao peregrino Miguel Rívos, e tras salvar un pequeñou tramo de pedruscos, en ascenso, o Camiño desemboca nun cruzamento cunha estrada de asfalto. A ruta continúa de fronte, pero os romeus que teñan pensado aloxarse no albergue deberán tomar á esquerda. Por unha pista de terra, también con certa tendencia para transformarse en barro, chégase ata a Taberna Vella.

Por desgraza, por primeira vez desde o inicio da etapa, rompe o binomio montes-prados. Trátase dunha inmensa obra que ameaza o paso da ruta xacobea. Calzada é o definitivo núcleo da parroquia arzuá de Burres. O Camiño despídese de Arzúa para entrar no Pino, último concello antes da chegada a Santiago. Casa Calzada, cunha sensacional terraza, ofrece descanso aos peregrinos.

Continuando por tranquilas pistas forestais, o peregrino accede á diminuta aldea de Rúa, con firme lousado. Esta población, durante o verán, conta cun bar. A paisaxe non cambia moito e o peregrino séguese penetrando por cómodas pistas forestais, que só abandona durante pequeñvos tramos de ligazón de estradas locais polas que apenas pasan vehícus. Un mojón co nome de Boavista dá paso a esta pequeña aldea coas súas casas dispersas. Neste punto o terreo é proclive a embarrarse coas choivas.

Arzúa

Ata o momento o Camiño transcurrió afastado da estrada N-547, principal nexo entre Santiago e Arzúa. O peregrino só tivo que cruzala á saída de Preguntoñou por un cómodo túnel. A partir de Salceda (9 kilómetros a Pedrouzo) cambia o conto e o trazado da ruta serpentea sempre coa estrada moi próxima. O Albergue de Salceda atópase nun desvíou á esquerda. Ao chegar á estrada xeral, un estreito carreiro paralelo á vía pasa por diante dun bar con terraza.

Pronto o Camiño volve separar do asfalto (recto, uns metros más adiante, hai unha farmacia e o mesón A Esquipa). Nun lixeiro ascenso no que se sitúa unha placa en homenaxe ao peregrino Guillermo Watt, chégase ata Ou Xen, o seguinte núcleo, también moi pequeñou e disperso. Neste punto é imprescindible volver cruzar a vía de forma perigosa. O peregrino chega a Nivel, outra pequeña aldea.

En Brea, na marxe esquerda da estrada, hai un edificio amarelo que funciona como pensión, mesón e café-bar. Déixase atrás Rabiña e, tras unha nova travesía de a N-547, encárase o lixeiro ascenso ata Ou Empalme. Antes, o peregrino deixa atrás un humilde merendero, cunha fonte estragada e un rechamante muíño que evoca ás películas do salvaxe Oeste.

Un Pelegrín xigante

Na cima atópanse apelotonados o restaurante Ou Cenadoiro, a pizzería Ou Empalme e o café-bar restaurante Andaina, que na súa terraza conserva un exemplar xigante do mítico Pelegrín, mascota oficial do Xacobeo. Neste lugar o romeu debe volver cruzar a estrada para seguir o Camiño. É un punto perigoso, xa que coincide cun cambio de rasante no que o peregrino non percibe aos coches nin os coches perciben aos peregrinos. Convén extremar a precaución.

Desde Ou Empalme descéndese a través dunha pista rodeada de eucaliptos, tras un novo paso baixo a N-547, ata a capela de Santa Irene. En Santa Irene (3 kilómetros a Pedrouzo) hai un albergue privado e outro da Xunta, un a cada lado da estrada. Breve descenso a través de bosques de eucaliptos ata A Rúa (1,5 kilómetros a Pedrouzo), encantador núcleo de casas de pedra cuxo nomee derívase da composición lineal da súa rúa principal. Nela os peregrinos atoparán recomendables servizos e a oficina de turismo do Concello.

Por unha pista asfaltada o Camiño volve achegar aos peregrinos ata a xeral, estrada que deberán seguir os peregrinos que desexen facer noite en Pedrouzo, xa que a ruta xacobea bordea este núcleo do concello do Pino.

En bicicleta

Etapa moi cómoda. Os únicos inconvenientes poden darse en forma de barro, xa que algunhas zonas son moi brandas e poden chegar a encharcarse con choiva, ou á hora de atravesar a estrada N-547, operación que hai que realizar en multitude de ocasións e case nunca coa seguridade nin coa visibilidade desexables.