León-San Martín del Camino

El caminante enfila en este tramo Villadangos del Páramo

El camiñante enfila neste tramo Villadangos del Páramo Unha confusa saída de León conduce ata Virgen del Camino, punto no que o peregrino deberá elixir entre unha pista paralela á estrada que atravesa un par de pobos con servizos ou a tranquilidade do campo. A primeira conduce ata San Martín del Camino e é a ruta histórica. A segunda, ata Villar de Matarife, localidade que reclama con vehemencia o paso do Camiño polas súas rúas. As dúas sendas non se volven a unir ata Hospital de Órbigo, xa na seguinte etapa. Por suposto, do mesmo xeito que no resto das xornadas, esta guía pretende orientar ao peregrino, pero o que se atope con forzas pode continuar andando e facer noite en Hospital de Órbigo.

A etapa (25,4 quilómetros)

A saída de León (309 quilómetros a Santiago) é pegañenta, repleta de tráfico e ruídos. Tras cruzar a ponte sobre o río Bernesga, situado nas inmediacións do parador de San Marcos, o peregrino enfróntase a incómodas avenidas repletas de cruces, semáforos e, por desgraza, menos pasos de peóns dos desexables. A recomendación é avanzar pola beirarrúa da marxe esquerda. Por aquí abundan as frechas amarelas debuxadas en postes de farois, a sinalización vertical e as cunchas de vieira incrustadas no chan.

Todo recto ata chegar a unha pasarela que salva a vía do tren e que transporta ao romeu ata Trobajo del Camino, aínda que o panorama, repleto de vehículos e comercios, non varía. Unha das poucas pegadas que fai xustiza ao apelido da localidade, tan xacobeo, é unha pequena ermida de Santiago apóstolo que resistiu con firmeza á febre inmobiliaria.

Continuando pola marxe esquerda, un sinal vertical plantado ás portas da Florería de M.ª Ángeles ordena desviarse a man esquerda para volver virar á dereita e iniciar un pequeno ascenso ata a N-120. Previa pulsación do botón do semáforo, o peregrino debe cruzar para penetrar por unha pista que o leva ata unha zona industrial con naves e solares, baixo cables do tendido eléctrico.

Tras uns metros en paralelo da N-120 por unha vía de servizo na que hai unha panadería industrial, chégase a unha gasolineira. Esta é unha zona perigosa, na que o romeu terá que pisar a beiravía.

A estación de servizo ofrece unha terraza á sombra, pero poucos metros máis adiante, xa en Virgen del Camino (18,4 quilómetros a San Martín del Camino), o peregrino atópase cunha gran oferta de servizos. Este punto é ideal para realizar a primeira parada do día, hidratarse a conciencia e almorzar (sorprende o elevado número de panaderías que se concentran en tan poucos metros cadrados). Ademais, o que aínda non o teña claro, terá que decidir entre as dúas variantes que, en breve, se lle presentarán.

A San Martín ou a Villar de Matarife

Ao chegar á igrexa hai que cruzar ata o lado esquerdo da estrada e descender pola rúa da Paz, deixando atrás a fonte do Cañín. As pintadas en amarelo sobre o asfalto son excesivas. Desde Villar de Mazarife e San Martín del Camino, dúas localidades rivais que buscan o paso dos peregrinos, envían con regularidade a pintores de brocha gorda ata este punto para esborranchar a estrada de amarelo.

Plaza del Grano

A ruta máis histórica chega ata San Martín. Transcorre case na súa totalidade por unha pista paralela á N-120. Repleta de servizos.

 Hai que ontinuar de fronte. A variante conduce ata Villar de Mazarife. Esta localidade reivindica con forza o paso do Camiño polas súas terras. Unha antiga vía romana e o padroado do Apóstolo son dous dos argumentos esgrimidos con máis forza. Por esta ruta apenas hai servizos ata o final da etapa. É máis tranquila. Afástase do tráfico. Transcorre polo páramo. Hai que coller á esquerda por unha pista de terra.

Con tanta pintada sobre a estrada, que non fai máis que confundir, o peregrino séntese durante uns metros como un corredor do Tour de Francia. Sexa cal for a elección, máis adiante, e en varias ocasións, existe a opción de rectificar e enganchar coa outra ruta (non lle faltarán indicadores). Rumbo a San Martín del Camino, tras un paso incómodo por un desnivel e unha rotonda accédese á pista.

Un breve paseo por outra pista de terra conduce ata un paso subterráneo baixo a estrada por un escuro túnel. Á saída, unha frecha amarela pintada no tronco dunha árbore indica ao romeu que debe tomar á dereita e ascender por unha pista de terra ata chegar a un pequeno polígono industrial. Uns metros máis adiante atópase o camiño de terra paralelo á N-120 que conduce ata Valverde de la Virgen. Esta pequena localidade conta cun par de restaurantes (Mesón El Yugo e Bodega la Borada), un pequeno supermercado, fonte e caixeiro. Destaca o campanario da igrexa, no que se aglutinan ata catro niños de cegoñas. Sen abandonar o camiño, os romeus de máis altura deberán agachar a cabeza para non estampala cun sinal viario plantado no medio da ruta xacobea.

A seguinte localidade, San Miguel do Camiño, está moi próxima. Conta cunha panadería, o mesón Yantar del Peregrino (terraza, desde almorzos ata ceas). Na marxe dereita da estrada atópanse o restaurante La Parrilla e o bar-restaurante El Mesón de Julia.

Parada en San Miguel del Camino

Agapito, veciño de San Miguel del Camino, ofrece aos romeus algo para picar a través dun cesto de vimbia que colga dunha das fiestras da súa casa. Neste posto tamén se pode selar a credencial. Nun cartel sinala que 200 metros máis adiante atópase unha fonte de auga potable.

Villadangos del Páramo

Á saída do pobo, tras un intre camiñando pola beiravía da estrada, sálvase unha rotonda e recupérase o camiño durante algo máis de 6 quilómetros. Neste tramo camíñase sempre en paralelo á N-120, aínda que o firme vai saltando entre a terra e a grava miúda. A metade de camiño, unha gasolineira alén da estrada é o único lugar posible no que repor enerxías antes de chegar a Villadangos do Páramo (4,4 quilómetros a San Martín del Camino).

O peregrino pode dar fe de que o nome desta localidade fai xustiza ao terreo no que se sitúa: chairo, sen vexetación e, polo tanto, desabrigado. Antes da entrada, unha zona de descanso ofrece un par de bancos ao peregrino para que descanse da súa travesía. Ao atravesar o pobo, desvío á dereita para camiñar uns metros sobre terra a acubillo dunha zona arborada. O romeu poderá botar un grolo na fonte do peregrino. Tras este paso, regreso á pista. En primeira instancia de terra e logo de grava. En menos de 2 quilómetros atópase San Martín del Camino, final de etapa para moitos romeus.

En bici

A saída de León presenta certas dificultades para os ciclistas. A inmensa maioría de indicadores do Camiño de Santiago están situados na marxe esquerda da vía, xa que están pensadas para os que avanzan sobre a beirarrúa. Con todo, o gran movemento que adoita haber por estas rúas desde as primeiras horas do día provoca un paso incómodo e recoméndase aos ciclistas que circulen pola marxe dereita ata chegar á florería destacada no itinerario.

No resto da etapa, pódese ir pola beiravía dereita, aínda que a pista non presenta dificultades para os ciclistas. Xusto antes de chegar a San Miguel del Camino, pódese cruzar un paso moi estreito protexido polo gardarraíl, ocupar a beiravía contraria durante dez metros ou cruzar a estrada. Calquera das tres opcións é perigosa.