El camiñante enfila neste tramo Villadangos del Páramo Unha confusa saída de León conduce ata Virgen del Camino, punto no que o peregrino deberá elixir entre unha pista paralela á estrada que atravesa un par de pobos con servizos ou a tranquilidade do campo. A primeira conduce ata San Martín del Camino e é a ruta histórica. A segunda, ata Villar de Matarife, localidade que reclama con vehemencia o paso do Camiño polas súas rúas. As dúas sendas non se volven a unir ata Hospital de Órbigo, xa na seguinte etapa. Por suposto, do mesmo xeito que no resto das xornadas, esta guía pretende orientar ao peregrino, pero o que se atope con forzas pode continuar andando e facer noite en Hospital de Órbigo.
A saída de León (309 quilómetros a Santiago) é pegañenta, repleta de tráfico e ruídos. Tras cruzar a ponte sobre o río Bernesga, situado nas inmediacións do parador de San Marcos, o peregrino enfróntase a incómodas avenidas repletas de cruces, semáforos e, por desgraza, menos pasos de peóns dos desexables. A recomendación é avanzar pola beirarrúa da marxe esquerda. Por aquí abundan as frechas amarelas debuxadas en postes de farois, a sinalización vertical e as cunchas de vieira incrustadas no chan.
Todo recto ata chegar a unha pasarela que salva a vía do tren e que transporta ao romeu ata Trobajo del Camino, aínda que o panorama, repleto de vehículos e comercios, non varía. Unha das poucas pegadas que fai xustiza ao apelido da localidade, tan xacobeo, é unha pequena ermida de Santiago apóstolo que resistiu con firmeza á febre inmobiliaria.
Continuando pola marxe esquerda, un sinal vertical plantado ás portas da Florería de M.ª Ángeles ordena desviarse a man esquerda para volver virar á dereita e iniciar un pequeno ascenso ata a N-120. Previa pulsación do botón do semáforo, o peregrino debe cruzar para penetrar por unha pista que o leva ata unha zona industrial con naves e solares, baixo cables do tendido eléctrico.
Tras uns metros en paralelo da N-120 por unha vía de servizo na que hai unha panadería industrial, chégase a unha gasolineira. Esta é unha zona perigosa, na que o romeu terá que pisar a beiravía.
A estación de servizo ofrece unha terraza á sombra, pero poucos metros máis adiante, xa en Virgen del Camino (18,4 quilómetros a San Martín del Camino), o peregrino atópase cunha gran oferta de servizos. Este punto é ideal para realizar a primeira parada do día, hidratarse a conciencia e almorzar (sorprende o elevado número de panaderías que se concentran en tan poucos metros cadrados). Ademais, o que aínda non o teña claro, terá que decidir entre as dúas variantes que, en breve, se lle presentarán.
Ao chegar á igrexa hai que cruzar ata o lado esquerdo da estrada e descender pola rúa da Paz, deixando atrás a fonte do Cañín. As pintadas en amarelo sobre o asfalto son excesivas. Desde Villar de Mazarife e San Martín del Camino, dúas localidades rivais que buscan o paso dos peregrinos, envían con regularidade a pintores de brocha gorda ata este punto para esborranchar a estrada de amarelo.
A ruta máis histórica chega ata San Martín. Transcorre case na súa totalidade por unha pista paralela á N-120. Repleta de servizos.
Hai que ontinuar de fronte. A variante conduce ata Villar de Mazarife. Esta localidade reivindica con forza o paso do Camiño polas súas terras. Unha antiga vía romana e o padroado do Apóstolo son dous dos argumentos esgrimidos con máis forza. Por esta ruta apenas hai servizos ata o final da etapa. É máis tranquila. Afástase do tráfico. Transcorre polo páramo. Hai que coller á esquerda por unha pista de terra.
Con tanta pintada sobre a estrada, que non fai máis que confundir, o peregrino séntese durante uns metros como un corredor do Tour de Francia. Sexa cal for a elección, máis adiante, e en varias ocasións, existe a opción de rectificar e enganchar coa outra ruta (non lle faltarán indicadores). Rumbo a San Martín del Camino, tras un paso incómodo por un desnivel e unha rotonda accédese á pista.
Un breve paseo por outra pista de terra conduce ata un paso subterráneo baixo a estrada por un escuro túnel. Á saída, unha frecha amarela pintada no tronco dunha árbore indica ao romeu que debe tomar á dereita e ascender por unha pista de terra ata chegar a un pequeno polígono industrial. Uns metros máis adiante atópase o camiño de terra paralelo á N-120 que conduce ata Valverde de la Virgen. Esta pequena localidade conta cun par de restaurantes (Mesón El Yugo e Bodega la Borada), un pequeno supermercado, fonte e caixeiro. Destaca o campanario da igrexa, no que se aglutinan ata catro niños de cegoñas. Sen abandonar o camiño, os romeus de máis altura deberán agachar a cabeza para non estampala cun sinal viario plantado no medio da ruta xacobea.
A seguinte localidade, San Miguel do Camiño, está moi próxima. Conta cunha panadería, o mesón Yantar del Peregrino (terraza, desde almorzos ata ceas). Na marxe dereita da estrada atópanse o restaurante La Parrilla e o bar-restaurante El Mesón de Julia.
Agapito, veciño de San Miguel del Camino, ofrece aos romeus algo para picar a través dun cesto de vimbia que colga dunha das fiestras da súa casa. Neste posto tamén se pode selar a credencial. Nun cartel sinala que 200 metros máis adiante atópase unha fonte de auga potable.
Á saída do pobo, tras un intre camiñando pola beiravía da estrada, sálvase unha rotonda e recupérase o camiño durante algo máis de 6 quilómetros. Neste tramo camíñase sempre en paralelo á N-120, aínda que o firme vai saltando entre a terra e a grava miúda. A metade de camiño, unha gasolineira alén da estrada é o único lugar posible no que repor enerxías antes de chegar a Villadangos do Páramo (4,4 quilómetros a San Martín del Camino).
O peregrino pode dar fe de que o nome desta localidade fai xustiza ao terreo no que se sitúa: chairo, sen vexetación e, polo tanto, desabrigado. Antes da entrada, unha zona de descanso ofrece un par de bancos ao peregrino para que descanse da súa travesía. Ao atravesar o pobo, desvío á dereita para camiñar uns metros sobre terra a acubillo dunha zona arborada. O romeu poderá botar un grolo na fonte do peregrino. Tras este paso, regreso á pista. En primeira instancia de terra e logo de grava. En menos de 2 quilómetros atópase San Martín del Camino, final de etapa para moitos romeus.
A saída de León presenta certas dificultades para os ciclistas. A inmensa maioría de indicadores do Camiño de Santiago están situados na marxe esquerda da vía, xa que están pensadas para os que avanzan sobre a beirarrúa. Con todo, o gran movemento que adoita haber por estas rúas desde as primeiras horas do día provoca un paso incómodo e recoméndase aos ciclistas que circulen pola marxe dereita ata chegar á florería destacada no itinerario.
No resto da etapa, pódese ir pola beiravía dereita, aínda que a pista non presenta dificultades para os ciclistas. Xusto antes de chegar a San Miguel del Camino, pódese cruzar un paso moi estreito protexido polo gardarraíl, ocupar a beiravía contraria durante dez metros ou cruzar a estrada. Calquera das tres opcións é perigosa.
Para vivir o camiño debes estar rexistrado e/ou logueado. Dá o primeiro paso e empeza a túa historia!
Localidades | Albergues | Aloxamentos | Restaurantes | Guarnicionerías | Médicos | Puntos de interese | Talleres de bicicletas
Contactar | Politica de privacidade | Política de Cookies | | Aviso Legal | Autoría | Mapa Web | Consentimiento
© Copyright LA VOZ DE GALICIA S.A. Polígono de Sabón, Arteixo, A Coruña (ESPAÑA) Inscrita no Rexistro Mercantil da Coruña no Tomo 2438 do Arquivo, Sección Xeral, aos folios 91 e seguintes, folla C-2141. CIF: A-15000649