Reportaxe

Peregrinos anónimos: Como vivía un neno o Camiño de Santiago hai 25 anos?

Charlamos con Jabo, un aventureiro que con apenas 6 anos xa percorría o Camiño de Santiago a comezos dos 90, un Camiño que cambiou moito.

Giovanni Mazzo

O peregrino máis jóven en chegar a Santiago

Esta semana estamos do trinque cunha nova serie de contidos cos que vos queremos achegar as experiencias persoais dalgúns bos peregrinos; do antes e o despois de lanzarse a facer o Camiño e de decenas de anécdotas que xorden completándoo. O primeiro valente peregrino que se anima a contarnos os seus recordos na ruta é nada menos que un dos máis novos en percorrelo alá a principios dos anos 90, Jabo, que se apuntou "á forza" co seu irmán nun campamento para o que non daba o mínimo de idade.

Pasaron moitos anos, case 25, desde que Jabo botouse co seu irmán Carlos o macuto (que era máis grande que eles) ás costas para facer o Camiño de Santiago cun campamento que a irmandade de San Juan de Deus organizaba todos os veráns en Arzúa a principios dos noventa. Alí pasou Jabo co seu irmán os meses de xullo de ata tres veráns consecutivos, quincenas que o grupo de rapaces e os monitores sempre terminaban facendo as últimas etapas dun Camiño de Santiago que nada tiña que ver co que é actualmente. 

Jabo cóntanos que lembra especialmente aquelas convicencias porque lle tocou ser o máis pequeno de todo o campamento, pois aínda que a convivencia estaba pensada para nenos a partir de 8 ou 9 anos, o seu pai empeñouse en "colocarlles" tanto ao seu irmán maior como a el uns días despois de pasar uns días en familia. Por iso cóntanos, que cando o grupo chegou a Santiago, un reporteiro dun medio galego (non lembra cal) empeñouse en facerlle unha reportaxe para televisión, vendéndolle como "o peregrino máis jóven en facer o Camiño" ata aquel momento. 

Pero a vida de calquera pioneiro non é tan bonita como a pintan, e é que entre as anécdotas que nos conta o noso peregrino, destaca que tanto o seu irmán como el se apañaron para sobrevivir dúas semanas sen roupa interior nin calcetíns (tampouco é que os necesitasen, cóntanos), pois coas présas entre volver de viaxe e ter que irse correndo ao campamento, as mudas limpas quedaron esquecidas en casa. Así que todo o día en bañador e con zapatillas Vitoria de tea sen calcetíns Jabo e o seu irmán chegaron a Santiago, onde nada máis recollerlles os seus pais apresuráronse a levarlles a comprar roupa nova. "Segundo conta a miña nai cando cheguei a casa tiña os pés cheos de bochas, pero eu ía tan normal, non me acordo de nada".

O campamento dos irmáns de San Juan de Deus estaba organizado precisamente polo pai Miguel Pajares (primeiro falecido por ébola en España), segundo cóntanos este peregrino: "tiñamos moito trato, o meu pai levaba moi ben con el, porque a irmá de Pajares era a súa compañeira no hospital e o seu sobriño era monitor no campamento. O meu pai deunos mil pesetas a cada un, pero deixoullas ao pai Pajares para que nolo administrase por se necesitabamos algo".

Camino de Santiago

Camino de Santiago

Un Camiño totalmente cambiado 25 anos despois

Jabo cóntanos que todo o que rodeaba á peregrinación durante aqueles anos era moi diferente ao que o Camiño é hoxe, xa que "había moitos menos peregrinos camiñando" e que sempre podías atopar a hospitalidade da xente dos pobos. "Moviámonos nun grupo de 100 coa intención de durmir nos albergues, pero case nunca habia sitio. A xente da rúa parábanos ao ver un grupo tan grande, dábannos froita en mesmo unhas monjitas déronnos para comer en Betanzos. Noutra ocasión ofrecéronnos durmir en cuadras, pero ao final durmimos nun polideportivo. Algunha solución para durmir sempre se atopaba", conta entre risas. Os campamentos tampouco eran como hoxe en día: "os curas todas as mañás nos hacian facer ximnasia e unha noite que se portaron mal os maiores, castigáronnos a todos facendo exercicios antes de almorzar".

Falando con el dámosnos/dámonos conta rapidamente de que fai bastante que Jabo non volve ao Camiño de Santiago, do que nos conta que agora mesmo non lle atrae do todo "pola masificación" que atopa, e "porque se perdeu o sentido do esforzo". Di que prefire perderse "uns días por Picos de Europa e estar máis en contacto coa natureza". "Moita xente hoxe en día fai o Camiño afastándose cada vez máis de Santiago, por León, por Navarra... porque está moi ben sinalizo e non te atopas nin a metade de peregrinos".

Jabo termina contándonos o caso do seu pai, outro peregrino da familia, que decidiu hai algúns anos facer o Camiño só desde O Cebreiro cunha gran motivación det´nivel. "Xusto ese ano diagnosticáranlle cancro a dous amigos da familia e foise cara alá como promesa. Ao terminalo lles fotocopió a compostelá conseguida e regaloulla a cada un". O noso peregrino anónimo tamén nos confirma o fácil que é crear lazos de fraternidade no Camiño con outros peregrinos: "nada máis coller o autocar desde Madrid dirección o Cebreiro coñeceu a outro peregrino, camiñárono xuntos, compartiron albergues, compartiron Camiño e foi chegar a Santiago, despedirse e nin sequera intercambiaron teléfonos". 

Relacionados

Últimos contidos
Consellos
Curiosidades
La Voz de Galicia La Voz de Asturias

Puntos de interese

Localidades | Albergues | Aloxamentos | Restaurantes | Guarnicionerías | Médicos | Puntos de interese | Talleres de bicicletas

Contactar | Politica de privacidade | Política de Cookies | | Aviso Legal | Autoría | Mapa Web | Consentimiento

© Copyright LA VOZ DE GALICIA S.A. Polígono de Sabón, Arteixo, A Coruña (ESPAÑA) Inscrita no Rexistro Mercantil da Coruña no Tomo 2438 do Arquivo, Sección Xeral, aos folios 91 e seguintes, folla C-2141. CIF: A-15000649

Desenvolto e administrado por Hyliacom