San Martín del Camino-Astorga

1 valoracións
13
25
10
Información
Puente legendario de Hospital de Órbigo

Puente legendario de Hospital de Órbigo

Coa chegada ao lendario Órbigo ponse punto final á pista. O Camiño, por fin, afástase do ruído dos motores. O peregrino regresa á tranquilidade, pero tamén se acaba o terreo chairo. A chegada a Astorga, a través dun terreo rompepernas, é a antesala perfecta do que se vivirá nas seguintes xornadas. Aqueles que lle colleron o gusto á N-120 teñen a posibilidade de continuar polo camino ata o final da etapa.

A etapa (23,6 kilómetros)

Tras 6 quilómetros pola pista da N-120, o peregrino chega a un dos lugares máis máxicos do Camiño de Santiago. A tranquilidade e a beleza de Hospital de Órbigo (15,6 quilómetros a Astorga), a súa ponte lendaria e as súas xentes, grandes apaixonados da captura de troitas, ben merecen dedicarlle unhas horas.

Á saída do pobo existen dúas opcións. O camiño que continúa de fronte chega ata as inmediacións de Astorga a través do eterno camiño paralelo á N-120. O que nace á dereita é un par de quilómetros máis longo e algo máis esixente, pero é moito máis tranquilo e bonito. Atravesa un bo puñado de pequenos pobos ben nutridos de servizos para os peregrinos. Exceptuando a saída de San Martín del Camino, por onde o peregrino avanza por un pequeno tramo por unha chopeira, os 6 primeiros quilómetros da etapa complétanse dunha forma moi similar á xornada previa, por unha pista paralela á N-120. Con dúas excepcións. Que nesta ocasión a pista marcha pola marxe dereita da vía que une Astorga con León. E que a medida que o peregrino se achega ao río Órbigo a vexetación é cada vez máis frecuente. Incluso no mesmo carreiro chega a brotar o verde.

Pasados estes 6 quilómetros, o Camiño abandona a estrada para penetrar por unhas pistas de terra que desembocan nunha estrada asfaltada. Con ela, aparecen as primeiras vivendas de Hospital de Órbigo. Xusto á saída desta localidade o Camiño volve ofrecer dúas posibilidades. Continuar polo camiño da N-120, de fronte, ou afastarse do ruído dos motores e visitar pequenos e encantadores pobos, á dereita. A segunda é un par de quilómetros máis larga que a primeira. Ambas conflúen no cruceiro de Santo Toribio, antes de chegar a San Justo de la Vega.

Ata o labirinto de millo

A gran maioría dos romeus optan pola segunda. Un cómodo paseo a través de campos de labor enlaza con Villares de Órbigo, unha pequena localidade que conta con albergue, farmacia e o publicitado bar Piris, coa súa terraza no centro do pobo.

Villares conta cunha igrexa do XVIII con retablos barrocos dedicados a Santiago o Maior, patrón da localidade. Á saída, un carreiro estreito conduce ata un merendeiro con fonte e grella. O Camiño de Santiago ascende mediante un carreiro de terra, en ocasións algo pedregoso, por unha bonita paraxe de grandes contrastes entre o verde e o marrón. Esta pista enlaza cunha estrada local que, en descenso, transporta aos peregrinos ata Santibáñez de Valdeiglesias. Antes da entrada, un novo merendeiro a man dereita ofrece descanso ao peregrino. Neste pobo leonés, salvo o bar do centro social, pegado ao albergue, non hai servizos para os peregrinos.

O campanario da igrexa da Santísima Trinidad domina todo o núcleo de vivendas. No interior do templo atópanse magníficas tallas de santos, entre as que destaca a de san Roque ataviado de romeu. Este tranquilo pobo conta cun reclamo turístico que atrae todos os anos miles de visitantes chegados de todo o mundo. Trátase do labirinto de millo, un dos máis grandes do planeta. Todos os veráns ofrece un percorrido distinto. A orixe desta actividade está moi relacionada co Camiño de Santiago. En especial, coa corrente que opina que o xogo da oca está baseado na ruta xacobea. Deste xeito, Santibáñez representaría a casa 42: o labirinto. Outro dos puntos curiosos de Santibáñez reside na súa fonte subterránea, moi próxima á igrexa. A saída de Santibáñez realízase a través dunha pista de terra chea de pequenas pedras. Tras tantos quilómetros nas últimas xornadas sobre chairo, neste tramo reaparece o terreo rompepernas. Un perfecto aperitivo do que virá nas próximas etapas.

As ramplas intercálanse cos descensos e a terra combínase coas pedras. Baixo a sombra dunha aciñeira, un humilde merendeiro semella un lugar ideal para repousar, aínda que a proximidade dunha escultura peregrina de vangarda peregrina intimide. Tras este precioso pero árido paso, a Casa dos Desexos preséntase como un oasis no deserto. David é un mozo catalán que decidiu dedicar a súa vida ao servizo dos peregrinos. Para iso estableceuse nunha vella nave agrícola abandonada. Desde un carriño dos xeados restaurado ofrece aos peregrinos, sen nada a cambio, froita, zumes, limoada... El mesmo explica no seu blogue que o dono da nave na que vive solicita 24.000 euros pola propiedade. A través da Fundación La Casa de los Dioses acepta donativos dun euro para poder facer fronte ao pagamento. Xa sobre terreo máis chairo, chégase ata o cruceiro de Santo Toribio, punto desde o que se observa a cidade de Astorga por primeira vez na etapa. Tamén é este o lugar no que se funden as dúas variantes nacidas en Hospital de Órbigo.

“Desta terra, nin o po”

Conta a lenda que o rei visigodo Teodorico enviou exércitos no ano 465 ao noroeste peninsular motivando o exilio de moitos cristiáns da zona. Toribio, por entón bispo de Tui, buscou refuxio en Astorga, cidade da que fora bispo anos antes e na que foi acusado inxustamente de asasinato. Non foi ben recibido. E no punto no que agora se levanta este cruceiro de pedra sacudiuse as sandalias mentres pronunciaba a frase: “Desta terra, nin o po”. E proseguiu a súa marcha. En sinal de arrepentimento, decidiuse levantar este cruceiro en pedra.

Astorga

Astorga

Cada ano, o primeiro fin de semana despois do Domingo de Resurrección, os veciños de San Justo de la Vega soben ata o alto do cerro e depositan unha pedra cun desexo. O peregrino afronta un pronunciado descenso ata San Justo de la Vega por chan empedrado. San Justo de la Vega é un pobo ás portas de Astorga. Atópase a moi poucos quilómetros dela. Conta con servizos de todo tipo.

San Justo de la Vega atravésase pola beirarrúa da N-120. En liña recta. Á saída hai que atravesar unha ponte sobre o río Vesgo. A poucos metros hai que desviarse á dereita e tomar unha pista de terra. Sobre chairo, a través de naves e vivendas particulares, chégase ata unha pasarela de catro pisos. Tras salvar a vía do tren, na rotonda hai que coller á esquerda. As últimas ramplas para chegar ao centro de Astorga teñen faragulla.

En bici

A maxestosa ponte sobre o Órbigo presenta un firme algo incómodo para os peregrinos sobre dúas rodas. Para continuar o Camiño, en Santibáñez hai que torcer á dereita antes de chegar á igrexa. Este cruzamento é sobre terreo a favor, polo que o que vaia algo rápido corre o risco de saltalo.

Descenso nunha zona moi pedregosa entre Santibáñez e San Justo de la Vega, antes da chegada ao cruceiro. En San Justo de la Vega o Camiño comparte espazo cos vehículos. Precaución. Pasarela sobre a vía do tren xusto antes da chegada a Astorga. A rampla para acceder a Astorga é endiañada.

Actividade

Para vivir o camiño debes estar rexistrado e/ou logueado. Dá o primeiro paso e empeza a túa historia!

Actividade recente

No hay ningún comentario en este muro social

Ruta relacionada
Localización
Mapa de la etapa
Localidades relacionadas
Perfil etapa
La Voz de Galicia La Voz de Asturias

Puntos de interese

Localidades | Albergues | Aloxamentos | Restaurantes | Guarnicionerías | Médicos | Puntos de interese | Talleres de bicicletas

Contactar | Politica de privacidade | Política de Cookies | | Aviso Legal | Autoría | Mapa Web

© Copyright LA VOZ DE GALICIA S.A. Polígono de Sabón, Arteixo, A Coruña (ESPAÑA) Inscrita no Rexistro Mercantil da Coruña no Tomo 2438 do Arquivo, Sección Xeral, aos folios 91 e seguintes, folla C-2141. CIF: A-15000649

Desenvolto e administrado por Hyliacom