Triacastela-Sarria (por San Xil)

1 valoracións
29
48
26
Información
Llegada a A Balsa

Llegada a A Balsa

Chegada á Balsa Os puristas defenden que O Camiño de Santiago desde Triacastela a Sarria por San Xil é o orixinal. A etapa, a pesar de ser unha das máis curtas (18,3 km), ten certo grao de dificultade debido á gran ascensión que se realiza no primeiro tramo, ata coroar o alto de Riocabo. Con todo, o peregrino entra en comuñón coa natureza ao atravesar belos e silenciosas paraxes de bosque autóctono e pequenas aldeas nas que non é visto como unha simple posibilidade de negocio. Este aspecto pódese converter en algo negativo, xa que facerse cun botello de auga nalgunhas épocas do ano convértese en misión imposible.

A etapa (18 quilómetros)

Ao chegar á LU-633 hai que cruzar a estrada e remontar uns metros para coller unha estreita pista asfaltada seguindo o indicador de San Xil. Antes da Balsa existen un par de cruces, ben sinalizados. O camiño, cómodo, e con bo firme, xoga co río ata chegar a esta pequena aldea satélite de Triacastela.

A Balsa é unha minúscula poboación que rexuvenece co paso dos anos. Unha inmensa bandeira republicana dá a benvida aos peregrinos a unha das localidades máis pintorescas do Camiño. Unha reduto galo no que non existen as présas.

Na Balsa acaba de abrir as súas portas o Albergue Ecolóxico O Bico, rexentado por Marijn Voogt e Jessica Moro. A súa posta a punto foi posible grazas ás doazóns de 25 euros realizadas por amigos, simpatizantes e futuros hóspedes, e a moitos meses de traballo, xa que toda a obra a realizou esta parella moza que se coñeceu hai dous anos en Fisterra tras un Camiño que lles cambiou a vida. Marijn rompeu co seu emprego de informático en Holanda para fixar a súa residencia na Balsa. Todos aqueles que achegaron o seu granito de area a través de doazóns, gozarán de cea, noite e almorzo de forma gratuíta.

A Balsa

A Balsa

Arthur, un artista en el Camino Uns metros máis adiante, unha casa de pedra aos pés da ruta xacobea adoita ter as súas portas abertas de pao a pao ofrecendo ao peregrino descanso e un lugar para a oración. O inglés Arthur emprendeu o Camiño no 2006 desde Saint Jean Pied de Port. Escolleu a variante de Samos, aínda que quedou prendido dos encantos da zona e decidiu instalarse. Coa axuda dun albanel local, rehabilitou un vello palleiro para construír “unha casa para Jesús”, di con marcado acento británico.

A cabeza de Arthur non cesa de crear. Nesta etapa atópase reescribindo a Biblia. As súas pinturas (moitas colgan nas paredes) xa son famosas entre os peregrinos. Seguro que mente ao dicir que só sabe un acorde. Se as portas están pechadas, probablemente se atopa en plena escapada á costa de Lugo: “Para comer o arroz con lumbrigante de Rinlo -fáiselle a boca auga- e practicar surf”.

Á saída da Balsa comeza o tramo máis esixente desta etapa. O terreo pica cara arriba de forma brusca. A dureza impide gozar con plenitude da vexetación do lugar, na que dominan os carballos. O firme, de terra e pedras sen asentar, complica un pouco máis a ascensión. Xa sobre asfalto, a fonte dos Lameiros ofrece un pequeno respiro ao peregrino. A poucos metros existe un cruzamento no que hai que desviarse á esquerda para acceder a San Xil. Esta pequena poboación (ao redor de 25 habitantes), rehabilitada no 2011, non ofrece ningún sitio no que avituallarse. Ao cruzar un pequeno regato hai unha bifurcación sen sinalizar, pero non presenta maior problema, xa que os dous ramais volven xuntarse poucos metros máis adiante.

Ao abandonar o núcleo, o peregrino ten a posibilidade de gozar dunha sensacional vista panorámica do val.

Na fronteira entre Samos e Sarria

Tras subir unha dura rampla, as frechas amarelas pintadas na estrada, unha mouteira e un pequeno tramo empedrado indican que o camiño se desvía cara á dereita, coincidindo coa coroación do alto do Riocabo, lugar que constitúe un punto de inflexión na etapa. A partir de aquí comeza un longo e, por partes, pronunciado descenso ata Sarria. O peregrino penetra nos montes de Medorra, nos que poderá gozar da vexetación autóctona composta de magníficos exemplares de carballos e bidueiros.

Ao finalizar a primeira gran baixada, o carreiro debuxa un caprichoso ángulo de 90 graos cara á esquerda a partir do cal deberase enfrontar unha rampla amenizada por un manancial que rega o camiño. A auga non está controlada por Sanidade (polo que se desaconsella bebela), pero polo menos o romeu poderá refrescarse a cabeza nos días máis calorosos.

Unha mouteira indica o lugar do Real, e desde este punto o descenso vólvese cada vez máis pronunciado. O firme de terra e pedras dá paso a un tramo de terra e laxa. Parecen unhas escaleiras artificiais, pero convén aumentar a precaución ao máximo, sobre todo os días de choiva. As vacas que repousan nas parcelas contiguas xogan a contar os esvaróns dos peregrinos.

O Camiño continúa baixando. A ruta xacobea acariña a pequena aldea de Montán e atravesa a veciña Fontearcuda pouco antes de volver tocar o asfalto. Neste punto preséntase un indicador do Alquimista. Este lugar, un dos preferidos por quen buscan meditar e atopar o seu rumbo, está rexentado por Antonio Bello, un artista qeu é coñecido polos seus achegados por este alcume. Na súa casa, á que invita a todos os romeus, quen en ocasións teñen pasado longas tempadas nela, expón as súas creacións, baseadas en pedras ou en sílex. No seu pequeno museo tamén dispón dunha sala de meditación. Tras uns metros camiñando por asfalto, unha frecha amarela volve desviar ao romeu. Esta vez cara á esquerda, por un carreiro empinado de firme irregular duns 200 metros.

Unha vez abaixo finaliza o abrigo do bosque e comeza unha travesía de terra cunha pequena dificultade en forma de regato que se sortea pola marxe dereita. Na aproximación á Furela o carreiro morre nunha estrada na que hai que coller á esquerda. Antes da chegada a esta pequena aldea levántase a Casa do Franco, un bo sitio no que repousar as pernas antes de continuar rumbo a Sarria.

O Camiño de Santiago penetra na Furela, aldea na que non existe ningún tipo de servizo para o peregrino salvo un cartel cun número de teléfono dunha taxista (Conchi, 646 018 164). Este núcleo constitúe tamén a fronteira entre os concellos de Samos e Sarria. Unha casa blasonada destaca sobre o resto das vivendas. O Camiño rodea a aldea deixando á súa dereita a capela de San Roque para volver atoparse coa estrada, a cal hai que cruzar para coller un carreiro que se desvía da comarcal ata Pintín, outro dos poucos puntos nos que é posible facerse con víveres.

Un té de cortesía

Na aldea de Pintín atópase Casa Cines, que ofrece comidas e aloxamento ao peregrino e conta cunha máquina expendedora de bebidas á entrada. Ao deixar esta localidade tómase unha cómoda estrada con apenas tráfico, aínda que en breve a ruta vólvese afastar do asfalto por unha pendente en zona boscosa cara abaixo, moi pronunciada, con firme inestable.

O Camiño de Santiago achégase a Calvor. Sen entar, pasa por diante do albergue público que leva o seu nome, emprazado aos pés dunha rotonda. En Calvor atópase a igrexa de San Esteban, levantada no século VIII sobre un castro (antigos asentamentos fortificados de orixe prerromana). Co paso dos anos e das modas, o templo foi absorbendo toda clase de estilos. Na súa orixe naceu da man dun mosteiro do que non se conservan máis pegadas que dous capiteis visigóticos. O peregrino debe seguir as indicacións para os coches e continuar recto cara a Sarria. Desde aquí, e a pesar de que aínda resta un bo treito ata Sarria, a ruta transcorre paralela á estrada, que só se abandona para atravesar a aldea de Aguiada, punto no que se fusionan os peregrinos que proceden de Samos.

Sarria

Sarria

En Aguiada hai unha pequena pero bela ermida. Na Taberna do Peregrino, reformada esta primavera, é posible repor forzas. Ao abandonar Aguiada o peregrino retoma o carreiro paralelo á estrada ata chegar ao albergue Paloma y Leña (3 km a Sarria), que goza dunha gran zona verde. Un cartel á entrada informa aos romeus de que todos aqueles que desexen parar serán convidados a un té de cortesía. A recta final cara a Sarria é un lixeiro terreo rompepernas, pero un paseo militar en comparación co principio da etapa, Vigo de Sarria, aldea absorbida pola capital durante o bum do ladrillo e que na actualidade se converteu nunha especie de barrio, dá a benvida a Sarria.

En bici

Ata A Balsa, camiño cómodo sobre asfalto. Subida ata San Xil complicada, especialmente en época de choivas. Os que non queran botar o pé a terra deben seguir ata San Xil pola estrada local sen chegar a entrar na Balsa. Desde San Xil, ascenso, por boa estrada pero esixente, ata o alto de Riocabo. Neste punto pódese continuar polo asfalto ou seguir o mesmo camiño que os peregrinos do montón, aínda que a segunda opción só se recomenda aos ciclistas máis experimentados, porque ten algún descenso moi técnico.

Cando empezan a aparecer as indicacións do Alquimista (tramo entre Fontearcuda e A Furela), hai un par de descensos curtos pero pronunciados que se poden salvar seguindo a estrada local. A entrada en Sarria é algo problemática. Sinais de ceda con menos visibilidade da desexada.

Ruta relacionada
Localización
Mapa de la etapa
Localidades relacionadas
Perfil etapa
La Voz de Galicia La Voz de Asturias

Puntos de interese

Localidades | Albergues | Aloxamentos | Restaurantes | Guarnicionerías | Médicos | Puntos de interese | Talleres de bicicletas

Contactar | Politica de privacidade | Política de Cookies | | Aviso Legal | Autoría | Mapa Web | Consentimiento

© Copyright LA VOZ DE GALICIA S.A. Polígono de Sabón, Arteixo, A Coruña (ESPAÑA) Inscrita no Rexistro Mercantil da Coruña no Tomo 2438 do Arquivo, Sección Xeral, aos folios 91 e seguintes, folla C-2141. CIF: A-15000649

Desenvolto e administrado por Hyliacom