Miraz-Sobrado

La jornada comienza con el moderado ascenso al monte de Vilaldar

Atrás quedan as suaves lombas da Terra Chá. O Camiño avanza cara a unha das poboacións do itinerario con máis peso en épocas pasadas, Sobrado dos Monxes, xa na bisbarra de Terra de Melide. En tímido, pero progresivo ascenso, a ruta discorre por aldeas nas que causou efecto a despoboación do rural, cando non abandonadas.

Supón a etapa o cambio de provincia, de Lugo á Coruña, no alto de Marco das Pías (700 metros sobre o nivel do mar), ás portas do municipio monacal, lugar de recollemento de monxes cistercienses dende o século XII; unha orde defensora dos valores da hospitalidade, condición que mantén na actualidade cara aos peregrinos chegados ao cenobio.

A lagoa e o mosteiro de Sobrado son os referentes históricos e patrimoniais da xornada, pobre en elementos arquitectónicos ao longo da etapa, unha contra compensada coa beleza paisaxística e o apracible percorrido.

De distancia moderada (26 quilómetros), o traxecto non abunda en servizos, e só topará o peregrino un par de tascas nos quilómetros intermedios.

A etapa (26 quilómetros)

A xornada arranca na igrexa de Santiago de Miraz, próxima ao albergue e centro do reducido núcleo poboacional. Sobre asfalto, ben sinalizado con marcos e frechas amarelas, atravesa entre casas ata que xira á esquerda por camiño de terra e pedregoso. Deixa atrás a área recreativa de Miraz (dereita) e o regato de Anafreita, para comezar un progresivo ascenso por un camiño acolchado polas agullas dos piñeiros e pedras de gra. Pero ese amortecemento natural desaparece coas primeiras rochas do monte pelado de Vilaldar. A pedra núa acompaña o paso durante o ascenso, algo dificultoso na cota debido ás escorrentías que socavaron a pista forestal. Con todo, é un treito debidamente balizado, practicable para as bicicletas e de doado tránsito para o peregrino pedestre.

Tras algo máis de tres quilómetros pateando monte, o traxecto enlaza cunha estrada local no lugar de Braña. Segue sobre asfalto alcanzando Portolamas, Devesa e Fontes, xa na parroquia de San Mamede de Nodar (Friol). Alí, entre granxas e terras de labor, intérnase a senda nunha serventía ata a estrada provincial LU-P-2119.

Chega a continuación á aldea de Roxica, onde o romeiro topará cun pequeno bar que ofrece café, bebidas e bocadillos. Non sempre está aberto, pero na súa porta hai un número de teléfono para avisar os propietarios.

Pola mesma estrada segue a ruta ata o lugar de Cabana, onde se deixa o vial comarcal cun xiro á dereita por pista de grava, en suba, non moi pronunciada, pero de considerable lonxitude. Finalizado o ascenso, corta de novo a estrada comarcal no lugar de Travesa. Flanqueado por piñeirais e casas solitarias, o itinerario alcanza deseguido o lugar de Marcela, onde hai unha pequena tasca (Celia López).

O Camiño sepárase pola dereita da estrada, sobre pista de terra, en costa arriba, atravesando a aldea do Espiño. Remontado o ascenso, chega á intersección coa estrada LU-934, nun tramo que se encontra en obras. Os traballos para anchear a calzada eliminaron as indicacións no cruzamento, non obstante, a dirección correcta é tomando á dereita, en sentido ascendente.

O Camiño chega á provincia da Coruña

A ruta discorre sobre o vial, en liña recta, pola planicie da meseta ata o Marco das Pías (9 quilómetros a Sobrado), fito onde finaliza o municipio de Friol e comeza o de Sobrado dos Monxes. Alí lindan tamén as provincias de Lugo e A Coruña, polo que a LU-934 se denomina AC-934 dende o mencionado punto. Inicia entón un descenso case continuo ata o núcleo de Sobrado, primeiro polos lugares de Vilariño e Mesón, onde se deixa a estrada provincial nun desvío á dereita, fronte ao café-bar Suso. Segue cara a Esgueva e Muradelo.

Sobrado dos Monxes

Nesa última aldea o Camiño chega a unha bifurcación: continúa pola esquerda e deixa á dereita a pista cara á igrexa de Roade. Uns metros máis adiante haberá que poñer especial atención, xa que o itinerario se desvía á esquerda por un camiño de carro, xusto ao superar a última vivenda. Muda o paso en sendeiro, o máis angosto no que vai de xornada, abeirado pola sombra do arboredo que se bota enriba do peregrino. As propias raíces actúan como chanzos naturais, sen complicación para o camiñante, aínda que poñerán a proba a pericia dos ciclistas. Deriva a corredoira a unha pista no grupo de casas que conforman o lugar da Noqueira, parroquia de San Miguel de Codesoso, punto deficientemente sinalizado e que pode dar lugar ao extravío. A referencia a tomar é un hórreo a cuxo pé nace outro camiño de carro, moi embarrado con chuvia.

Baixando por este, estreita de novo o paso, ata que entronca coa AC-934 no lugar de Guitiza, enclave da lagoa de Sobrado, de orixe artificial. Foi ideada e construída polos monxes do mosteiro entre o 1500 e o 1530, coa finalidade de abastecer regadíos, mover muíños e prover os cenobios de pesca.

Bordeado o encoro, o peregrino intérnase na capital do municipio. Encontra primeiro o Mesón a Lagoa (menú do día, 8 euros), e encamíñase xa cara á igrexa monacal, sede do albergue de peregrinos. Antes de alcanzar o mosteiro de Santa María, fundado no século X, topará o viaxeiro coa maioría dos servizos dos que dispón a localidade; básicos, pero suficientes para o merecido descanso.

En bici

Os tramos máis dificultosos para os ciclistas encóntranse ao comezo e final de etapa. O primeiro escollo é o monte polo que se sae de Miraz, debido á pedra nua e as pronunciadas fochas do final do pendente. Non obstante, é unha ruta que permite transitar en bicicleta, aínda que máis devagar do habitual. O outro inconveniente para as dúas rodas é o treito entre Muradelo e Guitiza, debido á estreiteza da senda e as raíces que a invaden. A alternativa é manterse na AC-934 dende Marco dás Pías ata o núcleo de Sobrado.